Ενήλικη σκιά

Ενστικτωδώς αγάπησα την μνήμη ,

θαρραλέα και μόνη.

Κουμπώθηκα μέχρι επάνω και βαθιά ,

να μην κρυώνω

κι έφυγα .

Πρόδιδε η ίδια μου η στέγη 

τα τούβλα της σκέψης μου .

Μέρα με την μέρα μαύριζε η οροφή 

απ΄την υγρασία της ψυχρότητας .

Όλο έφευγα ασυνείδητα 

μέχρι που έφτασα να γίνω κάκτος.

Κούτσαινα απ΄τα χτυπήματα σας 

κι όμως κατάφερνα 

να φεύγω έστω και στα ψεύτικα .

Και να τώρα , είμαι ενήλικη 

ψάχνω για διπρόσωπα χαρτονομίσματα 

και υποτιθέμενη ανεξαρτησία.

Μα ήμουν πάντα ενήλικη 

ακόμη και ανήλικη.

Μοχθούσα το φόβο.

Φορούσα το κράνος μιας δύναμης 

που έβρισκα στο πλυντήριο 

κι έτσι καθάριζα 

τη σαπίλα και τον σκόρο .

Μάζευα τα λουλούδια 

και τραγούδαγα στις κούκλες 

που δεν είχα 

πόσο όμορφα είναι 

τα σπίτια που δεν καίγονται .

Και να τώρα είμαι ενήλικη 

και νιώθω ανήλικη .

Είμαι σπόρος 

και νιώθω φόβος.

Και να τώρα 

είμαι σωστή κι απολογούμαι 

στην στροφή 

μιας άφατης μαμής .

l.k.

Υ.Σ : Η σκιά μου πάντα ήταν ενήλικη μπροστά σας.