Η κάθε μέρα της συγχώρεσης

 Τα αληθινά χαμόγελα 

τα βλέπω στους ανθρώπους 

του μαραζιού .

Γελάω μετρώντας 1,2,3

γιατί μόνο μετρούσα .
Φλέρταρα με τους δείκτες 

για να περάσει το βράδυ ...

ή το σκοτάδι.
Αυτός ο ήχος τους ,
μπήγει τα νανουρίσματα .

Φοβόμουν τις κουβέρτες 

γιατί νόμιζα πως κρυβόσουν από κάτω.

Φοβόμουν την ανία .
Φοβόμουν την διβουλία .
Φοβόμουν την ανάλωση .
Με μεγάλωσα 
κι έγινα η κάθε μέρα της συγχώρεσης . 
l.k.