Παιδί που δεν τρομάζει στην διαίρεση

H επίδειξη στις τσέπες μας

και η ασχολία του γενικού 

γεννημένη στις φλέβες μας

με υγρό μιας μόνιμης γκρίνιας 

που μάθαμε όταν δεν είχαμε.

Οι μισοί των μισών

-αν θέλω να είμαι ένα παραλίγο θυματάκι-

γεμάτοι κακιασμένη 

αγάπη 

υποτιθέμενες προοπτικές 

{με θαμμένο ρατσισμό}

και υπεροψία 

που φαίνεται απ'το πως κινούν τα βλέμματα τους

στα αληθινά ποιήματα

στις δηλώσεις του διαφορετικού.

Δεν ήξερα πως οι όμορφοι 

θεωρούνται άρρωστοι 

και τυχαία 

πάντοτε διπρόσωποι 

κακοί 

ξεμαλλιασμένοι .

Ούτε κι αυτό το ήξερα ,

πως ο άνθρωπος έχει συγκεκριμένη έννοια .

Στους υπόλοιπους ομολογώ πως

δεν ήξερα πως γεννιούνται τα παιδιά 

αλλά

έμαθα ότι είναι η ζωή .

Ζωή, χωρίς πίσω μέρος 

κεφαλιού .

Ζωή είναι η κατανόηση

το ''μια αγκαλιά;''

κι όχι η τιμωρία .

Ζωή είναι η κρεμάστρα της αγάπης .

Στην κρεμάστρα αράζεις τα ρούχα που φοράς 

για να σε ντύσουν .

Στην κρεμάστρα της ζωής σου 

είτε σε κρεμάς 

είτε σε ντύνεις.

Στις απέραντες εκτάσεις των ονείρων σας,

απλώστε και τα δυο σας χέρια

στη φύση 

στα παιδιά 

στη συμπόνια 

στην αλμύρα της ανθρωπιάς 

στους βράχους που σου λεν 

''βάστα γερά και θα νικήσεις''

*Να μείνουμε παιδιά να πολεμάμε για το δικαίωμα .Να μείνουμε παιδιά να παίζουμε παιχνίδια . Να μείνουμε παιδιά να λέμε την αληθινή μας ιστορία. Να μείνουμε παιδιά να τραγουδάμε ,να ζωγραφίζουμε,να χρωματίζουμε λευκά φυλλάδια με ήλιους ανάμεσα σε βουνά και θάλασσα,σπίτια χωρίς κεραμίδια , ανθρώπους χωρίς χρώμα ,χωρίς συγκεκριμένο σώμα. Να μείνουμε παιδιά.