Δόση αντοχής

Όσο εγώ κοιμάμαι 
το λεωφορείο τρέχει 
το μωρό κλαίει 
και μια μαμά φεύγει 

Καθισμένη 
Κολλημένη 
Κατακερματισμένη 
σε μια πολυθρόνα με τα μάτια μου 
συγκεντρωμένα στο πάτωμα 
κι όλα περνούν μπροστά μου 
σα να πεθαίνω.

Βλέπω την απραξία 
να γδέρνει τη φαντασία 
στη σκηνή ενός παιδιού . 

Λιγοστεύω ...

Μα τα παιδιά πατέρα 
είναι ανεξάρτητα 
αν δεν τους δοθεί λίγη αλήθεια .

Ο θόρυβος την τύχης μας είναι 
απρόβλεπτος .
Η ανάσα μας ζωγραφίζει 
την θαλπωρή που έλειψε απ΄το μαξιλάρι μας . 
Η ανάσα μας μυρίζει τασάκι 
και η καρδιά μας θυμίζει σκονάκι .

Μένει το μισό του λιγοστού 
και ζητιανεύω λίγο ''να αντέξω ακόμα ''.

Λίγο ακόμα ...

l.k.