Μια πρέζα απ'το είναι της

Ολημερίς ξαπλωμένη .
Στο πάτωμα.
Είναι πολύ βαριά και δύσκολα
τη σηκώνει κανείς.
Μερικές φορές βγαίνει βόλτα
και δεν ξέρει αν θα γυρίσει .
Είναι κάποιες ώρες που νιώθει
 τόσο ασήμαντη
όσο μια βλεφαρίδα ανάμεσα στις άλλες .
Είναι φορές που δεν τη νοιάζει τίποτα.
Κάθεται αναμαλλιασμένη σ'ένα παγκάκι
και περιμένει
δίχως να ξέρει τι και ποιον .
Παρατηρεί τα ζευγάρια που φιλιούνται στο στόμα .
Φαντάζεται πως θα ήταν αν τρύπωνε για λίγο
μέσα στις γλώσσες τους ,
να ζαλιστεί απ'τις κυκλικές κινήσεις τους .
Παρατηρεί τα σκυλιά που κατουρούν στα δέντρα .
Φαντάζεται πως θα ήταν αν κολυμπούσε για λίγο
μέσα στα ούρα τους ,
να ζεσταθεί απ'τη θερμότητα τους .

Σηκώνεται .
Πηγαίνει πιο πέρα .

Ξέρει πως κάνεις δεν μπορεί να τη δει .
είναι αόρατη .
Βαριέται τη μονοτονία και τα κόκκινα παπούτσια .
Πιστεύει πως τα κόκκινα παπούτσια
είναι σα να περπατάς μέσα στο αίμα .
Και γιατί αφού μπορεί να περπατά μέσα στη θάλασσα
να περπατά μέσα στο αίμα ;

Ναι ,
η μοναξιά είναι η πιο εγωκεντρική παγίδα.
Μας στρογγυλεύει και μας κάνει αόρατους .
Είναι με τις ώρες μπροστά από έναν καθρέπτη
και κοιτάζει όποτε θέλει εκείνη το ρολόι της .

Ναι , η μοναξιά είναι η πιο ναρκισσιστική αδιέξοδος .
Μας κάνει να χανόμαστε
σ'ένα μαύρο πέπλο
επειδή μας κάνει να αγαπούμε τη μονοτονία
επειδή πιστεύουμε πως η πίστη μας τελείωσε.
Μας κάνει να νομίζουμε
πως η όρασή μας είναι πιο δυνατή
όταν είναι πλησίον της λύπης.

Ολημερίς γυμνή .
Στην κουζίνα .
Μας ρίχνει αλάτι στον καφέ.
Μας ρίχνει απ'τα μπαλκόνια .
Μας κρύβει από τον ήλιο .

Ολημερίς εδώ.
Σχεδόν μέσα μας .

L.k.

https://www.youtube.com/watch?v=TJ6Mzvh3XCc

υγ

Η μοναξιά δεν αφήνει υστερόγραφα. 

Έχει απλά 

συνέχεια 

ή 

ένα 

τέλος