Η ζωντάνια των φαντασιών
Τις ώρες που στέκομαι ,εκεί
στην κενότητα
μένω να με κοιτώ
γυμνή
αθώα
και οι χτύποι της καρδιάς μου
χορεύουνε αλλοπρόσαλλα
ταγκό
μόλις σε φέρω λίγο
εδώ .
Τις ώρες που στέκομαι , εδώ
στην ανθρωπότητα
απαριθμώ τα βήματα σου
φοβισμένη από τους
καθρέπτες που μεγεθύνουν
το ολίγον
κι απ΄τα ξυράφια
που μπαλταδιάζουν
τα ήδη εκτροχιασμένα
δέρματα .
Σε φορώ κάθε φορά
που βγαίνω στο φως
γιατί με αφήνεις -έτσι -
ανέμελη
να ζεσταθώ απ΄την δύναμή του
και μόλις δεις πως καίγομαι
έρχεσαι και σαν σκιά
με σώζεις.
Ήσυχα ήσυχα
αληθινά
ανώδυνα
υπομονετικά
σαν πρώτη φορά στον έρωτα
με όλα τα βάρη του θάρρους
με όλη την δύναμη
των κρυμμένων δρόμων
που άγουν
σε άλλους κόσμους
πιο αηδιαστικά αληθινούς .
Τις ώρες που στέκομαι ,εδώ
αλώβητη στη μνήμη
ονειρεύομαι
τα πιο τρελά σενάρια
η αγκαλιά σου να μοιάζει αιώνια
το φιλί σου να'ναι γεμάτο σάλια
ντομπροσύνης
και το χάδι σου
να΄ναι η πιο ευγενική αλήθεια
ολόκληρου του κόσμου.
L.k.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου