Ο κόσμος μας

Όταν ο ρεαλισμός
ξεπηδάει 

είσαι σα να με πονάει κάπου εδώ 

και λίγο πιο πέρα. 

Τα πρώτα λεπτά που ξυπνάω

και τα τελευταία πριν κοιμηθώ 

το σώμα μου κατακερματισμένο 

σαν σαράβαλο κάνει κρακ 

και φοβάμαι μη σπάσω. 

Η μέρα έχει εικοσιτέσσερις ώρες

κι εγώ 

τις περισσότερες ονειρεύομαι 

όσο κι αν βαθιά μέσα μου σκούζω. 

Θέλω να ξυπνάω 

και αφού καταλάβω τα σκατά που 

μας ταίζουν 

να τρυπώσω στην φαντασία μου

και να χωνέψω 

κάθε τρελή μου σκέψη . 

Θέλω να ζω σε αυτόν τον κόσμο

γιατί είναι ο κόσμος μου. 

Ονειρεύομαι γιατί έχω βραστεί σε

ανήκουστους βαθμούς 

κι έχω ζαρώσει

όχι επειδή είμαι αναίσθητη 

ή αθεράπευτα οπτιμίστρια . 

Θέλω να ζω σε αυτόν τον κόσμο 

που μια Αγγλία φεύγει 

όχι επειδή δεν είναι Ελλάδα 

αλλά επειδή είναι ο κόσμος μου . 

Θέλω να ζω σε αυτόν τον κόσμο 

γιατί χρειάζεται διαμόρφωση 

κι εγώ φέρω μεγάλη ευθύνη

όχι επειδή δεν υπακούω 

στις δυναμικές του

αλλά επειδή 

ονειρεύομαι . 

L.k.