Το χάος μιας σκονισμένης μνήμης

Είμαι γυμνή 
και σου φωνάζω την αλήθεια

Θέλω μόνο να σου ψιθυρίζω 
την αγάπη μου 
που βρίσκεται σε κάθε γωνιά του χρόνου 
σε κάθε κατσαρόλα 
σε κάθε λυγμό που έχουν τα 
μαύρα μου ποιήματα . 

Σ'αγαπώ μ΄όλη τη δύναμη του γυμνισμού μου .

Θέλω μόνο να ξυπνάω τα πρωινά 
όπως ονομάζω εγώ τα μεσημέρια σας
από τους -πολύωρους
 λόγω αδυναμίας- ύπνους μου 
και να μη φοβάμαι 
αν σήμερα θα κλάψω
αν σήμερα  χαθώ στην μουσική 
που γράφει η μνήμη μου .

Θέλω μόνο να ησυχάσω 
για λίγα λεπτά 
να αισθανθώ γαλήνη 
να μην πελαγώνω 
να μην τρελαίνομαι
να μη φοβάμαι 
να μην ανησυχώ
να μην κλαίω 
να μην κρυώνω
να μην πεθαί
-Ε ,ε ... ηρέμησε ψυχή μου ...
Τι φοβάσαι ; 
Αφού πάντοτε μόνη σου πάλευες στους κεραυνούς .
Τι άλλαξε ;
-Με έχασα εαυτέ μου 
και τώρα σε χρειάζομαι 
όσο το παιδί τον θηλασμό 
όσο τα φυτά το νερό τους
όσο η μνήμη κάποιες φορές 
την ξεχασιά της .

L.k.


https://www.youtube.com/watch?v=rAqOrt9-2G4

Για εσάς που παλεύετε να σας βρείτε και να ανακαλύψετε ή να δημιουργήσετε αυτό που σας γεμίζει 

να ξέρετε πως είναι η πιο περιπετειώδης και επίπονη διαδικασία . Νομίζετε πως τρελαίνεστε ,ότι αγαπάτε και μισείτε τα πάντα , ότι δεν σας ευχαριστεί καμία γεύση παγωτού και κανένα βιβλίο και κανένα ταξίδι . Πιστεύετε πως ως εδώ ήταν ,ότι η καλύτερη λύση είναι να φύγετε χωρίς κανέναν έρωτα ,χωρίς κανέναν φίλο . Θέλετε να εισχωρήσετε όσο πιο βαθιά γίνετε στις σκέψεις και στο παρελθόν σας που ξεχνάτε ότι το λεπτό τρέχει ,ότι η γη γυρίζει ,ότι ο χρόνος παίζει κρυφτό και εμείς -για να μην βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω - καιγόμαστε .